Marion’s World
Marion's World.
Over Marion.
Blog.
Recensies.
Contact.
Bestel
“Ik wou dat de hemel openging” is het debuut van Marion de Vries, verpleeghuismedewerkster, hypnotherapeut, (natuur-)coach en blogger. Ik heb Marion leren kennen via de blogsite Yoors, waar ik al enige tijd van haar verhalen genoot. Marion schrijft altijd met een fikse dosis humor, maar weet ook een serieus verhaal te schrijven.

Dit boek bestaat eigenlijk uit twee delen. In deel een schrijft de auteur over haar eigen leven, haar jeugd, met een veel te vroeg overleden vader, en het leven met haar moeder, die in haar eentje drie kinderen opvoedde.

Je begint te lezen in het boek, Marion neemt je mee naar 1997, en vanaf dat moment wil je niets liever dan verder lezen. Direct zit je in het verhaal, en leef je enorm mee met de auteur die feilloos de onmacht weet te beschrijven van een volwassen vrouw die haar moeder in een ziekenhuisbed ziet liggen, maar ook van een klein meisje dat haar overleden vader ziet, en deze niet durft te kussen.

In een rap tempo neemt Marion je mee door haar leven, en verteld over de band met haar moeder, tijdens het lezen betrapte ik mezelf erop dat ik regelmatig hardop zat te lachen, maar soms ook, dat ik een brok in mijn keel had, en wanneer ze het overlijden van haar moeder beschrijft, rolden mij de tranen over mijn wangen.

Marion had een warme band met haar moeder, en de pijn die ze voelt wanneer haar moeder begint te dementeren (dat monster met zijn vieze, vuile jatten) is voelbaar vanaf iedere bladzijde, en deze is zo herkenbaar! De onmacht, maar ook de mooie momenten die er zijn, Marion beschrijft ze vol liefde, én humor!

Marion zou Marion niet zijn als er niet ook een stukje magie, of zo je wilt, spiritualiteit in het boek voorkwam. Marion heeft nog altijd regelmatig contact met haar ouders, en ook dat weet ze ontroerend te beschrijven. Dit contact gun je een ieder!

In het tweede deel van het boek beschrijft de auteur situaties uit haar werk: anekdotes over bewoners. Ook hier spreekt enorm veel liefde uit haar teksten. Marion houdt van “haar” bewoners, en de bewoners van haar! Tussen de anekdotes door staan wat rake uitspraken die bewoners gedaan hebben, en die je op zijn minst een glimlach bezorgen.

Ik ben diep geraakt door dit boek, en kan iedereen aanraden het te lezen.
Neem een paar uur de tijd, zoek een lekkere stoel op, en lees…..
Ik garandeer je: je krijgt er geen spijt van!

Christel Loman

Originele
Recensie (opent in nieuw venster)